Ik word erg blij van het nieuwe tv-programma “Dennis en de vrije geesten”.

Dennis van der Geest bezoekt markante mensen die op hun eigen wijze leven en wonen. Vaak dichtbij de natuur met oog voor soberheid, vrijheid en duurzaamheid. Deze mensen willen niet meedoen aan de rollercoaster en willen niet leven ‘zoals het hoort’. Ze willen leven vanuit hun hart. Dennis schildert hen niet af als mensen aan de rand van de samenleving maar als moedige pioniers, waarvan wij, ‘gewone mensen’, kunnen leren. Ik zei al: hier word ik blij van; deze mensen volgen hun hart. Dat zet mij ook aan het denken. In hoeverre volg ik nu mijn hart?

Ik wil ook gewoon lekker leven. Hoe ziet dat er dan uit?

Als ik eerlijk ben heb ik precies, of bijna precies, het leven dat ik wens. Het gekke is dat ik mij er amper toestemming voor geef. Ik denk alsmaar:  “het moet anders, het moet meer, mijn praktijk moet groter, ik moet beter.”

Maar hoe? Ik wil de perfectionismecoachopleiding gaan doen,  maar dat plan gaat hoogstwaarschijnlijk niet door. Dat is al de tweede opleiding die ik wil gaan doen die niet doorgaat. Wat betekent dat? Welk inzicht kan ik hieruit halen?

Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om mezelf toe te staan om mezelf en wat ik doe genoeg te laten zijn. Voor de duidelijkheid; ik ben gelukkig met mijn leven zoals ik dat nu heb; ik heb veel tijd voor de opvoeding van mijn kinderen, veel tijd voor mijn vriend, veel tijd voor mezelf, veel tijd om rustig boodschappen te doen, te koken, veel tijd voor persoonlijke ontwikkeling, tijd om te wandelen, tijd om naar de markt te gaan, tijd om te lezen of creatief bezig te zijn. Allemaal zo fijn dat ik hier voldoende aandacht aan kan schenken! Maar ergens is er dus constant dat stemmetje dat zegt dat het niet genoeg is, dat het méér moet en dat dit luxe leven niet mag. Dat legt een druk op mij.

Ik besef opeens: “hoe kan ik nou met deze druk, die ik mezelf opleg, een perfectionismecoach worden? Zo ben ik toch een slecht voorbeeld?”

Is dát dan het inzicht dat ik eruit kan halen?