Ik ben “The Artist’s Way” van Julia Cameron weer aan het lezen – of beter: aan het doen. En ik word er zó blij van. Het is echt een doe-boek: je maakt opdrachten, die je opnieuw in contact brengen met je eigen creativiteit.

Ochtendpagina schrijven

Een voorbeeld is ‘de ochtendpagina’s’ schrijven; iedere ochtend drie kantjes voor de vuist weg schrijven. Het mag over van alles gaan en hoeft niet aan regels te voldoen.

Een ander voorbeeld is iedere week een kunstenaarsuitje plannen.

In twaalf weken leer je verschillende blokkades op te heffen die je creatieve vermogens, in de breedste zin van het woord, in de weg staan.

Het brengt je weer in contact met je oorspronkelijke creatieve energie en je merkt dat alles in je lichaam weer gaat stromen. Je gaat dingen doen die van wezenlijk belang zijn.

Ik merk dat ik dingen ga doen die ik als kind ook al graag deed. Ik ben weer begonnen met kleien, naaien, een kruidencursus volgen, zalfjes en parfummetjes maken en allerlei creaties maken van oude tijdschriften, zoals kaarten, kastjes en cadeautjes.

Creativiteit is iets van de ziel en niet van je ego. Het gaat tijdens dit proces niet om presteren, targets, moeten of moeite. Het proces brengt je dichter bij wie je zelf wezenlijk bent en dat geeft een bestemd gevoel.

Het boek geeft je toestemming; je mag doen wat je graag doet. Ik heb het als een warme deken ervaren. Wellicht is voor mij hierdoor ook het lummelen ontstaan. En met name het besef dat lummelen een voorwaarde voor mij is om tot creativiteit te komen.

Gun jezelf een pas op de plaats en kom erachter waar jij blij van wordt! Het heeft effect op je relatie, hoe je in je werk staat en hoe je naar anderen en de wereld kijkt.

Een mooi kunstenaarsuitje is bijvoorbeeld een workshop SoulCollage of SoulCollage-reading. Kijk in de agenda voor data. Je bent van harte welkom!

Op mijn twaalfde overleed mijn moeder door zelfdoding. Ik ben toen, als oudste van drie kinderen, vooral gaan zorgen dat ons gezin ‘bij elkaar bleef’. Ik paste me aan, presteerde goed op school en nam veel verantwoordelijkheid. Ik weet nog dat ik heel bewust dacht: ‘ik wil niet zielig gevonden worden’ door mensen in het kleine Noord-Limburgse dorp waar ik vandaan kom. Dus flink zijn en laten zien dat ik het echt wel kan.… (Nog steeds heb ik de neiging om me uit te sloven, heel vermoeiend).

Mijn moeder, rond mijn achtste – en haar 36-ste.

Zo rond mijn vijfentwintigste heb ik mezelf de vraag gesteld: wat heeft het overlijden van mijn moeder met mij gedaan? Ik had geen idee. Ik voelde wel dat ik een muurtje om me heen had gebouwd en dat ik het moeilijk vond mijn kwetsbaarheid te laten zien. Ik besloot een training intuïtieve ontwikkeling te gaan doen met als doel: ’trouw te blijven aan mezelf’. Dat was een goede keus, waar ik nog steeds de vruchten van pluk. Ik geef er nu zelfs les in.

Ik loop mijn hele leven veel te strugglen. Van buitenaf zien mensen het vaak niet aan me, maar binnenin heb ik veel  ’triggers’ te overwinnen. Nu ik onlangs de website over Verlaat Verdriet weer las, voelde ik me blij en getroost door de herkenning. Ook het inzicht dat het verlate rouwproces niet een lineair, maar een circulair proces is, maakte dat ik mezelf niet meer op de kop hoefde te zitten met de ondermijnende gedachte: ‘wanneer ben ik hier nou eens klaar mee?’. Het verdriet en het rouwproces mogen iedere keer weer terugkomen. En gevoeld worden. Ze mogen er zijn.

Twee keer in mijn leven heb ik mijn baan opgezegd om te ontdekken wat ik écht wil. Daaruit is mijn ontwikkelatelier ontstaan, met de naam InzichtPresent. Ik geef les in persoonlijke en intuïtieve ontwikkeling, ik doe inzichtswandelingen en ik faciliteer workshops SoulCollage®.

Mijn missie is:  “een moeder voor mezelf zijn”. Dat betekent: mezelf niet op de kop zitten, perfectionisme laten varen, voelen wat er is en doen waar ik blij van word. Gewoon (!) omdat ik het waard ben. Het lukt me lang niet altijd, maar steeds vaker wél. Telkens weer een uitnodiging om in genegenheid te gaan en om vanuit die staat van zijn te ontdekken, te ontwikkelen en te groeien. Het geeft me voldoening om mezelf en anderen te kunnen helpen bij dit proces.

De vroege dood van mijn moeder heeft me mede gevormd tot wie ik nu ben, en daar ben ik blij mee.

Ik merk dat ik het best moeilijk vind om een stukje te schrijven over genegenheid. Dat verbaast me eigenlijk wel. Wat zegt dat over mezelf?

Het heeft naar mijn idee te maken met mijn verwachtingen, met veel moeten van mezelf, met me schuldig voelen, met de moeite die ik ervaar om mezelf te vergeven en met het onvermogen dat ik bij mijn ouders zag om genegenheid voor zichzelf te voelen.  Zomaar een paar ideeën van mij, waarom ik het zo lastig vind.

In mijn lessen intuïtieve ontwikkeling kom ik regelmatig cursisten tegen die het ook moeilijk vinden om liefdevol in contact te zijn met zichzelf.

Dat heeft te maken met ideeën of overtuigingen over jezelf of de ander. ‘Plaatjes’ als: ik kan het niet, ik ben het niet waard, ik ben schuldig, ik moet erg mijn best doen, ik mag niet behoeftig zijn, of: ik moet eerst voor de ander zorgen en dan pas voor mezelf want anders ben ik egoïstisch. Deze manier van denken beperkt je leefruimte.

Deze overtuigingen kunnen diep in je verankerd zijn.

Om meer in genegenheid te kunnen zijn met jezelf is het dus nodig je bewust te worden van je vaste overtuigingen en onderzoek te doen naar hun oorsprong. Dat begint meestal als je er last van gaat krijgen. In je onderzoek kun je jezelf vragen stellen als: welke vaste overtuigingen heb ik, waar komen ze vandaan, wat maakt dat ik de dingen doe zoals ik ze doe, wat zou ik willen, hoe zou ik het willen, wat heb ik nodig om het anders te doen?

Je neemt hiermee verantwoordelijkheid voor je eigen geluk. Zo simpel, maar vaak ook zo moeilijk. Hoe gemakkelijk projecteren we naar anderen, om het probleem buiten onszelf neer te leggen en daardoor niet op te lossen. Want dat moet je toch echt zelf doen.

Wist je trouwens dat verantwoordelijkheid nemen het tegenovergestelde is van schuldig voelen? Je kunt van je schuldig zijn afkomen door verantwoordelijkheid te nemen. Probeer maar eens 😊 en ervaar het effect.

Wellicht brengen mijn opgenomen meditaties – die binnenkort hier verschijnen – je meer in contact met genegenheid. Of anders is SoulCollage® misschien iets voor je, of een reading of healing, PRI, of een inzichtswandeling.

Of kijk eens op de site van Intuïtief Traject.

Meer genegenheid voor jezelf is niet alleen een mooi cadeau voor jezelf, maar ook voor je omgeving. Uiteindelijk wordt de hele wereld er beter van, daar geloof ik heilig in.

Wat is weerstand?

Weerstand is het gevoel dat je krijgt als je niet wilt dat iets gebeurt; het kan over een situatie gaan, iets wat je moet doen of contact met een persoon. We kennen weerstand allemaal.

Weerstand maakt dat je in verzet gaat. Je drukt weg wat je niet wilt.

Je doet het vaak onbewust, je hebt niet in de gaten dat er weerstand is. Maar juist door het weg te duwen, ben je ermee in contact en maak je het groter.

Bijvoorbeeld: je moet een klus doen op je werk met iemand waar je ronduit een hekel aan hebt. De persoon in kwestie maakt irritatie in je los. Je wilt niet met deze persoon samenwerken en je ligt er ’s nachts wakker van; daardoor denk je juist meer aan je collega en wordt het probleem groter dan het is. Dat is wat weerstand doet.

Het kost veel energie en je wordt er moe van.

Waarom gebruiken we weerstand?

Weerstand is ontstaan ergens in ons leven (of in een vorig leven) met als doel om te overleven. De emotie of het gevoel was destijds te heftig om het helemaal te ervaren, waardoor we er iets ‘tussen’ hebben geplaatst (de weerstand). Hierdoor hebben we onszelf beschermd. Vaak hebben we de weerstand nu helemaal niet meer nodig en kost het ons veel energie.

Hoe laat je weerstand los?

Door precies aan de weerstand ruimte te geven en er naar te kijken met mededogen. Hoe tegenstrijdig het ook klinkt, in plaats  van de weerstand te negeren of weg te duwen, is het juist de ruimte die je aan weerstand geeft, die ervoor zorgt dat je kunt loslaten.

Heeft het met accepteren te maken?

Ja. Door te accepteren ga je niet langer in verzet. Door te accepteren erken je dat iets is zoals het is. Dan kun je gaan ervaren wat er is, en wat het met je doet.

Pas als je jezelf, de ander, de situatie of de wereld kunt accepteren kan er iets veranderen. Dan kun jij keuzes maken hoe jij het wil of hoe je zin kunt geven aan de situatie.

Dit hele proces heeft veel, zo niet alles, te maken met bewustwording.

Misschien geeft het lezen van deze tekst je inspiratie om er zelf mee aan de slag te gaan. Bewustwording en dus zelfkennis opent deuren en geeft inzicht. Het maakt dat je verder komt. En dat jij de keuzes kunt maken die voor jou goed zijn.

Er zijn natuurlijk allerlei manieren om je bewust te worden. Misschien wil je het niet altijd alleen doen. SoulCollage® is bijvoorbeeld een mooie, zachte en krachtige methode. Je komt uit je hoofd, in contact met je creativiteit en je intuïtie. Het kan ook anders; kijk  eens rond op mijn website of neem contact met me op.

… dan word je op de proef gesteld (door het universum).

Je kent het vast: je wil iets en je weet het zeker, er is geen twijfel want het voelt goed.

Bijvoorbeeld:

Je wilt in je leven meer lummelen. Je weet dat het je goed doet en dat het praktisch ook kan. Want je laadt je erdoor op en je kunt de dingen met aandacht doen. Je schrijft er een blogje over omdat je het belangrijk vindt dat mensen zichzelf geven wat ze nodig hebben.

De dag na het schrijven van dat blog komt er iemand in je leven die je vraagt of het niet tijd is voor een andere uitdaging.  Ze zegt het omdat ze potentie in je ziet en er misschien wel meer in je zit dan er uit komt. Een mooi compliment natuurlijk. Je kunt daarover gaan denken en overwegen wat die nieuwe uitdaging zou moeten zijn. Want je potentie niet gebruiken… dat kan toch eigenlijk niet…

Wat er gebeurt is dat het universum roept: Wat!? Wil jij lummelen!? Laat maar eens zien of jij dat echt wil!? Oh ja…

Of:

Een jongen van 19 jaar die héél erg graag naar de universiteit wil en er alles voor doet om dat te verwezenlijken. Hij werkt naast zijn studie hard om wiskunde op vwo-niveau te halen, hij doet er alles aan om zijn propedeuse goed af te sluiten. Hij zoekt uit welke universiteit de beste studie voor hem heeft. Alles lijkt in orde. Dan brengt een (irritante) docent zijn plan in gevaar…

Het universum zegt: “jij wil naar de universiteit?” “Laat maar eens zien dat jij dat echt wil.” Het venijn zit in het staartje; hij moet nog even doorknokken om het voor elkaar te krijgen.

Of:

Een cursist die zelfzelf eindelijk hét cadeau had gegeven dat ze al zo lang wilde: een cursus intuïtieve ontwikkeling. Op de eerste cursusavond gebeurt er op haar werk van alles waardoor zij moeilijk komen kan.

Het universum riep: “wil jij zo graag iets voor jezelf?” “Laat maar eens zien of jij dat echt wil”. Kan ze zichzelf losmaken van haar gevoel onvervangbaar te zijn?

Mooi!

Mooi hoe dat werkt, tóch? Zodra je iets wil, word je op de proef gesteld. Laat je niet van de wijs brengen, trap er niet in, maar doe wat je wilde doen en wat goed voelde. Ga ervoor!

Kijk eens of je zelf ook iets heel graag wilde. En wat gebeurde er daarna? Werd je op de proef gesteld? Wat deed je? Welke beslissing nam je?

Ik ben benieuwd naar je verhaal. Wil je het delen? Ik hoor het graag!