Op mijn twaalfde overleed mijn moeder door zelfdoding. Ik ben toen, als oudste van drie kinderen, vooral gaan zorgen dat ons gezin ‘bij elkaar bleef’. Ik paste me aan, presteerde goed op school en nam veel verantwoordelijkheid. Ik weet nog dat ik heel bewust dacht: ‘ik wil niet zielig gevonden worden’ door mensen in het kleine Noord-Limburgse dorp waar ik vandaan kom. Dus flink zijn en laten zien dat ik het echt wel kan.… (Nog steeds heb ik de neiging om me uit te sloven, heel vermoeiend).

Mijn moeder, rond mijn achtste – en haar 36-ste.

Zo rond mijn vijfentwintigste heb ik mezelf de vraag gesteld: wat heeft het overlijden van mijn moeder met mij gedaan? Ik had geen idee. Ik voelde wel dat ik een muurtje om me heen had gebouwd en dat ik het moeilijk vond mijn kwetsbaarheid te laten zien. Ik besloot een training intuïtieve ontwikkeling te gaan doen met als doel: ’trouw te blijven aan mezelf’. Dat was een goede keus, waar ik nog steeds de vruchten van pluk. Ik geef er nu zelfs les in.

Ik loop mijn hele leven veel te strugglen. Van buitenaf zien mensen het vaak niet aan me, maar binnenin heb ik veel  ’triggers’ te overwinnen. Nu ik onlangs de website over Verlaat Verdriet weer las, voelde ik me blij en getroost door de herkenning. Ook het inzicht dat het verlate rouwproces niet een lineair, maar een circulair proces is, maakte dat ik mezelf niet meer op de kop hoefde te zitten met de ondermijnende gedachte: ‘wanneer ben ik hier nou eens klaar mee?’. Het verdriet en het rouwproces mogen iedere keer weer terugkomen. En gevoeld worden. Ze mogen er zijn.

Twee keer in mijn leven heb ik mijn baan opgezegd om te ontdekken wat ik écht wil. Daaruit is mijn ontwikkelatelier ontstaan, met de naam InzichtPresent. Ik geef les in persoonlijke en intuïtieve ontwikkeling, ik doe inzichtswandelingen en ik faciliteer workshops SoulCollage®.

Mijn missie is:  “een moeder voor mezelf zijn”. Dat betekent: mezelf niet op de kop zitten, perfectionisme laten varen, voelen wat er is en doen waar ik blij van word. Gewoon (!) omdat ik het waard ben. Het lukt me lang niet altijd, maar steeds vaker wél. Telkens weer een uitnodiging om in genegenheid te gaan en om vanuit die staat van zijn te ontdekken, te ontwikkelen en te groeien. Het geeft me voldoening om mezelf en anderen te kunnen helpen bij dit proces.

De vroege dood van mijn moeder heeft me mede gevormd tot wie ik nu ben, en daar ben ik blij mee.